Yalnızlık...

Düşünüyordu;
Neden böyle oldu her şey diye. Neden beni terk etti? Neden ben hala onu seviyorum? Neden bu yalnızlık. Yalnızlık düşüncesi beynini kemiriyordu. Bir insan onca insan içinde nasıl yalnız olabiliyordu. Düşündü, düşündü, düşündü… Sonunda uyumuştu.

Birden rüzgarın perdeleri havalandırmasıyla irkilerek uyandı. Etrafa baktı. Evet yapayalnızdı. Hayata kahredercesine kalktı yataktan. Mutfağa gitmek için kalkarken bileği burkuldu, tam düşerken ağzından gayri ihtiyari bir ses çıktı bilinçsizce.
“Allah”

Durdu. İrkildi. Vücudunu bir ürperti kapladı.

Ne kadar budalayım ben dedi kendi kendine. Bir şeylerin aslında hep kendisiyle birlikte olduğunu hissetti.

Evet dedi. Evet. Ben yalnız değilim. Bana benden daha yakın olan, aslında hep onun sevgisine muhtaç olduğum, beni her daim dinleyen Allah’ ım benimle beraber.

Birden bir heyecan seli kapladı bedenini. Pencereye koştu, dışarı baktı ve haykırdı avaz avaz.

Bana bir gün daha verdin ya Allah’ım sana şükürler olsun.
Ey ağaçlar, bana güzelliklerinizle eşlik ediyorsunuz ya, binlerce teşekkür.
Ey çiçekler, bana kokularınızı sunuyorsunuz karşılıksız öylesine.
Ey rüzgâr saçlarımı okşuyorsun anne kadar yumuşak ellerinle.
Ey kuşlar en güzel şarkılarınızı benim için mi söylüyorsunuz?
Ey güneş iliklerime kadar işledi, ana kucağı gibi sıcaklığın.
Gözlerim; bu güzellikleri gördüğüm için sana da teşekkür.
Bedenim; bunların farkına vardığım için sana da teşekkür.
Allah’ım, bu güzellikleri bana sunduğun için, beni ben olarak yarattığın için, seni hiç anmadığım, aklıma bile getiremediğim, ümitsizce yalnız olduğumu sandığım bir anda varlığını bana hatırlatmak amacıyla ayağımı burktuğun için sana minnettarım.

Haklısın,

Ben yalnız değilim benim için yarattıkların benimle, en önemlisi SEN benimlesin. Senin dediğin gibi “şah damarımdan bile daha yakınsın”

Yalnız olduğumu sandığım için senden özür diliyorum.

EVET, BEN YALNIZ DEĞİLİM VE HİÇ OLMAYACAĞIM.